Slomig begin met onheilspellende gitaar tot het net iets voor de 3 minuten begint te ontsporen, maar zelfs dat is op een manier ingetogen.
Toch wordt er buiten de lijntjes gekleurd. Ik hou d'r van, even iets moois kapotmaken, een imperfectie laten doorschijnen, of gewoon even de controle loslaten zoals Wilco en Deerhunter dat ook op z'n tijd kunnen. Zonder chaos geen orde. Schoonheid bloeit naast lelijkheid.